Het echte verhaal
29 september 2016
Voor de afwisseling typ ik (Julien) is de blog, hierdoor wordt er mogelijk een ander beeld geschept van Vietnam. Ik zal net zoals Roos een dag omschrijven maar ook even terug kijken naar de afgelopen anderhalve week aangevuld met mijn genuanceerde mening.
Woensdag 28 september:
Vandaag was de dag aangebroken dat wij mochten snorkelen, maar wat een deceptie was dat zeg!
Wij zouden samen met dat andere jonge stel om 8 uur in de ochtend opgehaald worden. Dit werd iets voor half 9. Maar ach dan konden wij AD, mail en alle status updates van Facebook lezen. In het busje kon ik wel zitten maar mijn benen paste niet tussen de stoelen waardoor ik half op de stoel zat en mijn benen in het gangpad, niet echt comfortabel dus. Na 10 minuten rijden stopte wij bij een ander hotel om nog wat mensen op te halen echter waren dit 10 man terwijl er nog maar 8 plekken waren er moesten dus 2 mensen staan bij de deur. Had ik al gezegd dat de airco ook niet echt goed werkte in het busje? Na 10 minuten kwamen we aan op de plaats van bestemming. Hier kwam een hele aardige man naar ons toe met een flesje water en met de info dat wij 5 minuten moesten wachten voordat we op de boot konden. Dit klopte ook alleen werden we opgehaald door een stevige Vietneemse tourguide welke een lange broek droeg, een shirt, een lelijk dik vest en ze had een varkenshoofd dit betekende niet veel goeds!
Op de boot had ik wederom teweinig beenruimte om te zitten dus weer in het gangpad ermee. Ook moesten we een beschimmeld reddingsvest om doen voor de veiligheid. Na een vaartocht van 20 minuten op mooie golven kwamen wij aan op een toeristisch eiland waar we een rondleiding kregen van onze tourguide. Wij moesten haar volgen voor de rondleiding, zij vertelde alleen waar de toiletten waren en voor de rest wees ze de gebouwen aan waar wij moesten gaan kijken. Maar ze vertelde niks over de gebouwen terwijl ik net zo van cultuur en geschiedenis hou.... Na de rondleiding mochten wij op de kinderstoeltjes zitten mits wij wat te drinken bestelde maar ach 40 minuten rondlopen in 35 graden is een koud 7-upje best lekker zelfs om 10 uur in de ochtend. Tijdens het drankje werden ook onze voorkeuren voor het eten gevraagd en had ik aangegeven geen seafood te eten.
Hierna moesten wij de boot weer op om naar de zijkant van het eiland te varen waar de witte stranden, blauw water en palmbomen ons begroette, zal het nu toch wat gaan worden met deze tocht? Dit eiland was alleen om even om te kleden terwijl wij als goed voorbereidende Hollanders ons zwembroekje al aanhadden. We zijn maar even lekker op het strand gaan zitten voordat de boot weer vertrok.
Na 7 minuten varen kregen wij de snorkeluitrusting. Dit was alleen een ouderwetse verroeste duikbril zonder flippers en een ademhalingspijp. Na wat navragen kregen we wel een vies ademhalingspijp welke je zelf moest vast houden aangezien de duikbril hier geen voorziening voor had. De rest van de groep sprong met duikbril en reddingsvest aan in het water. Toen wij dat wilde doen zonder reddingsvest werd er gelijk gevraagd of wij wel konden zwemmen. Nu konden wij eindelijk de mooie onderwaterwereld zien van Vietnam. Alle duikbrillen liepen gelijk vol met water aangezien ze lek waren en het water was niet meer heel helder. Wij zwommen terug naar de boot en legde de spullen terug en pakte een reddingsvest om dan maar ontspannend te drijven op het water zonder te zwemmen. Uiteindelijk ben ik liever lui dan moe. Na in totaal 40 minuten te hebben gezwommen/gedobberd vaarde we terug voor de lunch. De lunch bestond uit allemaal visgerechten. Maar ach de rijst was wel lekker. Nu mochten we een uurtje Zonnen op het strand. Na een uurtje gingen wij weer terug met de boot nu was er meer wind en de golven waren hoger wat een extra leuke beleving gaf aan de vaartocht terug. Iedereen was zeiknat door het water wat naar binnen kwam. Uiteindelijk zijn wij weer afgezet bij ons hotel en hebben wij ons opgefrist.
Hierna zijn wij op gammele wederom te kleine fietsen naar het oude centrum gefietst. Wij hadden nog de kaartjes van de dag ervoor en deze konden wij weer gebruiken scheelt toch weer €1,12 p.p. Hier hebben wij wat rond geslenterd, een te machtig chocolade gebakje op en ik een te vieze pizza gegeten. Roos had wel lekker gegeten met haar Vietnamse pannenkoek. Aangezien in het oude centrum overal verlichte lampionnen hingen was het wel een mooi gezicht alleen waren er teveel straatverkopers waardoor we moeilijk terug kwamen naar onze fietsen. Gelukkig heb ik een aardig richtingsgevoel waardoor we de fietsen terug vonden aangezien Roos dacht dat ze ergens anders stonden....
We waren al om 19:00 in het hotel hebben onze koffers ingepakt en zijn gaan slapen. Roos sliep al om 8 uur! Ik een kwartiertje later.
Vanochtend werden wij om 5 uur wakker gebeld en waren mooi optijd beneden om ons ontbijtje op te halen en in de bus te stappen.
Nu ga ik het hebben over de afgelopen anderhalve week.
Wat een bijzonder land is Vietnam. Het is hectisch druk en regels hoeven niet echt nageleefd te worden daar hou ik wel van. Maar het is wel een asociaal, lui en ongemanierd volk. Zo wordt je gewoon opzij geduwd, wordt er voorgedrongen, gerocheld, neuzen zonder zakdoeken gesnoten en toeteren ze ontzettend veel. Bij elke kruising wordt er getoeterd. Degene met de hardste toeter en de meeste lef heeft voorrang. Al rijden net zoals in Nederland de mannen beter dan de vrouwen of is hun toeter minder hard?
Voor de rest zijn er veel en vooral dezelfde kleine winkels. De winkels liggen allemaal aan de weg zodat de scooter voor de deur gezet kan worden en er minimaal bewogen hoeft te worden. Hierdoor kom je wel moeilijk de winkel in en uit, maar dat is bijzaak. De winkels zijn vaak ouderwets en verpauperd net zoals de meeste gebouwen. Uitzondering hierop zijn de grote ketens of de rijke gedeeltes.
Bijna al het lokale eten hebben wij geprobeerd van de toeristische restaurants tot buiten op straat met een krukje. Al blijft het voor mijn maagje nog wel een grotere verandering, maar ik heb heb nog 5,5 week om te wennen en het eten te accepteren.
Dan heb ik eigenlijk 1 punt niet behandeld en dat is de groep!
Het is een leuke en gezellige groep mensen. Ze zijn nooit meer dan 5 minuten te laat en willen in een redelijk tempo allerlei culturele activiteiten bezoeken. Maar ze zijn wel een beetje jaloers dat wij zoveel doen met Harry terwijl de meeste nooit meedoen of alleen maar willen zonnen op het strand. Maar ach volgende week wordt de groep gehalveerd en gaan wij met de kleine groep naar Cambodja.
Tevens ben ik benieuwd wanneer onze blog wordt gelezen. Normaliter plaatst Roos rond jullie etenstijd de blog zodat jullie wat te bespreken hebben tijdens het eten maar lezen jullie het dan ook? Pure interesse en om mijn gelijk te behalen.
Met zo'n blog kan je wel je hart luchten of je frustraties uiten. Voor de rest zal ik het typen van de overige blogs weer aan Roosje overlaten.
Woensdag 28 september:
Vandaag was de dag aangebroken dat wij mochten snorkelen, maar wat een deceptie was dat zeg!
Wij zouden samen met dat andere jonge stel om 8 uur in de ochtend opgehaald worden. Dit werd iets voor half 9. Maar ach dan konden wij AD, mail en alle status updates van Facebook lezen. In het busje kon ik wel zitten maar mijn benen paste niet tussen de stoelen waardoor ik half op de stoel zat en mijn benen in het gangpad, niet echt comfortabel dus. Na 10 minuten rijden stopte wij bij een ander hotel om nog wat mensen op te halen echter waren dit 10 man terwijl er nog maar 8 plekken waren er moesten dus 2 mensen staan bij de deur. Had ik al gezegd dat de airco ook niet echt goed werkte in het busje? Na 10 minuten kwamen we aan op de plaats van bestemming. Hier kwam een hele aardige man naar ons toe met een flesje water en met de info dat wij 5 minuten moesten wachten voordat we op de boot konden. Dit klopte ook alleen werden we opgehaald door een stevige Vietneemse tourguide welke een lange broek droeg, een shirt, een lelijk dik vest en ze had een varkenshoofd dit betekende niet veel goeds!
Op de boot had ik wederom teweinig beenruimte om te zitten dus weer in het gangpad ermee. Ook moesten we een beschimmeld reddingsvest om doen voor de veiligheid. Na een vaartocht van 20 minuten op mooie golven kwamen wij aan op een toeristisch eiland waar we een rondleiding kregen van onze tourguide. Wij moesten haar volgen voor de rondleiding, zij vertelde alleen waar de toiletten waren en voor de rest wees ze de gebouwen aan waar wij moesten gaan kijken. Maar ze vertelde niks over de gebouwen terwijl ik net zo van cultuur en geschiedenis hou.... Na de rondleiding mochten wij op de kinderstoeltjes zitten mits wij wat te drinken bestelde maar ach 40 minuten rondlopen in 35 graden is een koud 7-upje best lekker zelfs om 10 uur in de ochtend. Tijdens het drankje werden ook onze voorkeuren voor het eten gevraagd en had ik aangegeven geen seafood te eten.
Hierna moesten wij de boot weer op om naar de zijkant van het eiland te varen waar de witte stranden, blauw water en palmbomen ons begroette, zal het nu toch wat gaan worden met deze tocht? Dit eiland was alleen om even om te kleden terwijl wij als goed voorbereidende Hollanders ons zwembroekje al aanhadden. We zijn maar even lekker op het strand gaan zitten voordat de boot weer vertrok.
Na 7 minuten varen kregen wij de snorkeluitrusting. Dit was alleen een ouderwetse verroeste duikbril zonder flippers en een ademhalingspijp. Na wat navragen kregen we wel een vies ademhalingspijp welke je zelf moest vast houden aangezien de duikbril hier geen voorziening voor had. De rest van de groep sprong met duikbril en reddingsvest aan in het water. Toen wij dat wilde doen zonder reddingsvest werd er gelijk gevraagd of wij wel konden zwemmen. Nu konden wij eindelijk de mooie onderwaterwereld zien van Vietnam. Alle duikbrillen liepen gelijk vol met water aangezien ze lek waren en het water was niet meer heel helder. Wij zwommen terug naar de boot en legde de spullen terug en pakte een reddingsvest om dan maar ontspannend te drijven op het water zonder te zwemmen. Uiteindelijk ben ik liever lui dan moe. Na in totaal 40 minuten te hebben gezwommen/gedobberd vaarde we terug voor de lunch. De lunch bestond uit allemaal visgerechten. Maar ach de rijst was wel lekker. Nu mochten we een uurtje Zonnen op het strand. Na een uurtje gingen wij weer terug met de boot nu was er meer wind en de golven waren hoger wat een extra leuke beleving gaf aan de vaartocht terug. Iedereen was zeiknat door het water wat naar binnen kwam. Uiteindelijk zijn wij weer afgezet bij ons hotel en hebben wij ons opgefrist.
Hierna zijn wij op gammele wederom te kleine fietsen naar het oude centrum gefietst. Wij hadden nog de kaartjes van de dag ervoor en deze konden wij weer gebruiken scheelt toch weer €1,12 p.p. Hier hebben wij wat rond geslenterd, een te machtig chocolade gebakje op en ik een te vieze pizza gegeten. Roos had wel lekker gegeten met haar Vietnamse pannenkoek. Aangezien in het oude centrum overal verlichte lampionnen hingen was het wel een mooi gezicht alleen waren er teveel straatverkopers waardoor we moeilijk terug kwamen naar onze fietsen. Gelukkig heb ik een aardig richtingsgevoel waardoor we de fietsen terug vonden aangezien Roos dacht dat ze ergens anders stonden....
We waren al om 19:00 in het hotel hebben onze koffers ingepakt en zijn gaan slapen. Roos sliep al om 8 uur! Ik een kwartiertje later.
Vanochtend werden wij om 5 uur wakker gebeld en waren mooi optijd beneden om ons ontbijtje op te halen en in de bus te stappen.
Nu ga ik het hebben over de afgelopen anderhalve week.
Wat een bijzonder land is Vietnam. Het is hectisch druk en regels hoeven niet echt nageleefd te worden daar hou ik wel van. Maar het is wel een asociaal, lui en ongemanierd volk. Zo wordt je gewoon opzij geduwd, wordt er voorgedrongen, gerocheld, neuzen zonder zakdoeken gesnoten en toeteren ze ontzettend veel. Bij elke kruising wordt er getoeterd. Degene met de hardste toeter en de meeste lef heeft voorrang. Al rijden net zoals in Nederland de mannen beter dan de vrouwen of is hun toeter minder hard?
Voor de rest zijn er veel en vooral dezelfde kleine winkels. De winkels liggen allemaal aan de weg zodat de scooter voor de deur gezet kan worden en er minimaal bewogen hoeft te worden. Hierdoor kom je wel moeilijk de winkel in en uit, maar dat is bijzaak. De winkels zijn vaak ouderwets en verpauperd net zoals de meeste gebouwen. Uitzondering hierop zijn de grote ketens of de rijke gedeeltes.
Bijna al het lokale eten hebben wij geprobeerd van de toeristische restaurants tot buiten op straat met een krukje. Al blijft het voor mijn maagje nog wel een grotere verandering, maar ik heb heb nog 5,5 week om te wennen en het eten te accepteren.
Dan heb ik eigenlijk 1 punt niet behandeld en dat is de groep!
Het is een leuke en gezellige groep mensen. Ze zijn nooit meer dan 5 minuten te laat en willen in een redelijk tempo allerlei culturele activiteiten bezoeken. Maar ze zijn wel een beetje jaloers dat wij zoveel doen met Harry terwijl de meeste nooit meedoen of alleen maar willen zonnen op het strand. Maar ach volgende week wordt de groep gehalveerd en gaan wij met de kleine groep naar Cambodja.
Tevens ben ik benieuwd wanneer onze blog wordt gelezen. Normaliter plaatst Roos rond jullie etenstijd de blog zodat jullie wat te bespreken hebben tijdens het eten maar lezen jullie het dan ook? Pure interesse en om mijn gelijk te behalen.
Met zo'n blog kan je wel je hart luchten of je frustraties uiten. Voor de rest zal ik het typen van de overige blogs weer aan Roosje overlaten.
Ik weet niet wie van jullie 2 ik nu gelijk geef, maar wij krijgen jullie mails normaal gesproken in de loop van de ochtend binnen; natuurlijk worden die onmiddellijk gelezen en tijdens de koffie evalueren we de boel ... maar, wij zijn niet representatief, ben ik bang :-)
Zo herkenbaar hun gedrag dat is niet asociaal maar hun cultuur, open mond eten, boeren laten, je weg duwen kijk maar als ze een foto willen maken duwen je gewoon weg of gaan voor je staan. Chinezen krijgen een her opvoeding als ze naar Europa of dr USA gaan! Dus went er maar aan! Haha En lekker genieten! En je lengte ja dat is daar wel een probleem
Ik lees deze blog nu om 10.35, local time
Ik lees jullie blogs direct als ik achter de pc kruip.
Opa ontvangt alles in een boekwerkje van een paar dagen en die geniet er met volle teugen van.
De medische mogelijkheden zijn blijkbaar grenzeloos in Vietnam,een vrouw met een varkenshoofd???Overigens hebben jullie een geweldig beeld geschapen van Vietnam.Niet dus geschept,dat doe je b.v.in het zand op het strand,hopelijk heeft Rosalientje niet allen haar zwembroekje aan, maar ook een topje!