Op naar Cambodja

Gisteren was ik te optimistisch over het weer.... Stom natuurlijk want vanochtend werden we wakker van een keiharde regenbui. Dit was geen tropische regenbui, want het duurde zeker tot 10 uur. Nu was het voor ons geen grote ramp, want wij waren om half 8 de bus ingestapt op weg naar misschien wel de belangrijkste geschiedenis van Vietnam. Namelijk de Cu Chi tunnels.

De Amerikanen zaten gedurende de Vietnamese oorlog gevestigd in Saigon en maakte veelvuldig gebruik van bombardementen. Om zichzelf hier tegen te beschermen hebben de Vietcong (Vietnamese communisten) in samenwerking met de burgers van 1948 t/m 1973 een ondergronds tunnelsysteem gemaakt van wel 250 km lang. Uiteindelijk woonde wel 17.000 mensen in de tunnels.

De tunnels konden blijven bestaan vanwege de harde ondergrond van klei  wat wel leek op beton. Het tunnelsysteem beschikte onder meer over een ziekenhuis, eetkamer, slaapkamer, keuken, wapenkamer en dit allemaal 3, 6 en 10 meter onder de grond. Soms kwamen ze dagenlang niet boven de grond en leefde ze van cassava (wortelknol).

We mochten zelf ook de tunnels in. Al is er maar een klein gedeelte open gesteld voor toeristen. De rest is/blijft geheim, want je weet nooit wat de toekomst brengt. We mochten onder meer een geheime ingang betreden. Dat was een smalle vierkante ingang dat bedekt was onder de bladeren (echt een film momentje). Het is maar goed dat bijna alle Vietnamese zo klein en dun zijn, want ik paste er maar amper in. Iemand die claustrofobisch is zou gek worden. Het is er aarde donker.

Verder kwamen we onderweg nog andere ingangen tegen, maar die waren echt te klein voor de Europeaan. Ook zagen we plekken waar bommen ontploft waren en natuurlijk de kamers waarin geleefd werd. Het spannenste was het betreden van de tunnel met een soldaat. Het was misschien maar 20 meter, maar het voelde als kilometers doordat je alleen maar op je hurken er doorheen kan waggelen. Dit was voor Juul nog steeds onmogelijk dus die ging op zijn knieën. Dan denk je onder de grond is het lekker koel.... nou nee je zweet je een ongeluk. En gelukkig was soldaat nummer 2 zo vriendelijk om op het kruispunt aan te geven welke kant we op moesten. Met een verkeerde afslag zat je er nu nog. De uitgang werd bereikt en je was blij dat je weer kon staan. Onverstelbaar dat ze daar soms dagen in leefde!

Ook was er nog een heuse schietbaan bij de tunnels. De mannen voelde zich meteen geroepen natuurlijk en konden een aantal kogels met een AK 47 afvuren. Geloof dat de beer nog steeds leeft, maar ze zeggen dat het raak was. Ik heb mijn beurt overgeslagen. Mijn schietervaring met een geweer tijdens de master strafrecht was niet goed bevallen (mikken met twee ogen dicht is behoorlijk lastig).

Jullie denken misschien hoe kunnen de Amerikanen deze tunnels nooit ontdekt hebben. De Vietnamese waren heel slim in die tijd. Zo waren ze de speurhonden te slim af door peper voor de ingang te strooien en Amerikaanse legerkleding onder bladeren te verstoppen. Ook maakte ze zorgvuldig gebruik van booby trap. Alles volgooien met water had ook geen zin vanwege de keiharde grond. De Amerikanen waren ook te groot om de tunnel te betreden dus maakte ze gebruik van tunnelratten. Dat waren Filipijnen, Indonesiërs en Koreanen die Amerika inhuurde om de tunnels te ontdekken.

Een erg leerzame ochtend die volgens ons te kort duurde, omdat we naar de Cao Dai kerk gingen. Dat is een nieuwe geloofsgemeenschap in Vietnam wat sinds 1927 bestaat. Ze hebben onder meer het boeddhisme en katholicisme gecombineerd. Dit bezoek viel volledig in het water door de vele neerslag. Waarbij we de poncho's echt nodig hadden. Na het aanschouwen van een ceremonie en een lokale lunch gingen we terug naar Saigon.

Vanavond volgde nog een laatste avondmaal met de gehele groep. Na het etentje nog een biertje gedronken met Harry en de leeftijdsgenoten. Er ontstond nog een kleine uitdaging begin van de avond toen we er achter kwamen dat we een pasfoto nodig hebben voor het visum van Cambodja. Alle winkels waar we een pasfoto konden laten maken waren al dicht..... Harry was wat minder blij met ons. Dus nu maar (voor straf) morgenochtend om half 8 melden bij de receptie op zoek naar een pasfoto.

Morgen vliegen 12 mensen terug naar Nederland en vertrekken wij samen met 10 anderen naar Cambodja. Ben heel benieuwd wat ons daar te wachten staat. Vietnam was in ieder geval een heel bijzonder land met een fascinerende geschiedenis, lieve mensen en een mooie natuur. Maar voornamelijk het land van de scooters, toeternd verkeer, loempia's, de mondkapjes & Harry!