Armoede in Cambodja

Jeetje wat kan een vakantie zwaar zijn. Vanochtend om 6 uur ging de wekker alweer aangezien we op appèl moesten komen bij Harry. Om 7 uur stapte we met zijn drieën in de taxi voor de beruchte pasfoto. Harry was lichtelijk in de stres geraakt door onze actie dus het was taxi in en uit, maar om half 8 waren er nog niet veel winkels open. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een soort stadskantoor waar ze pasfoto's maakte. We kregen er meteen 4 mee en staan er vreselijk op, maar we mogen Cambodja in.

Snel terug naar het hotel waar we afscheid namen van de rest van de groep. Toch vreemd dat je na 14 dagen verder gaat met tien overige groepsgenoten. We gingen met de koffers op weg naar het busstation, maar dat bleek de stoep schuin tegenover het hoek te zijn waar een halte gecreëerd werd. We zouden in een luxe bus reizen van Ho Chi Minh stad naar Phnom Penh (hoofstad van Cambodja). Luxe wordt door ons toch wat anders opgevat. Ik had al niet heel veel beenruimte en Juul moest met zijn benen in het gangpad zitten. En de stoel zat ook niet fantastisch. Na 5,5 uur rijden leverde dat toch wat rugpijn, maar de oversteek werd behaald.

Na 2 uur rijden waren we bij de grens en kon Harry met onze paspoorten en ingevulde formulieren met pasfoto naar de douane. We moesten allemaal 1 dollar p.p. betalen om het proces te laten versnellen. Volgens Harry was dat geld voor de koffie.... geloven wij niet helemaal! Corruptie is nog vol op aanwezig. Na zo'n 30 minuten wachten (dat noemen ze snel) kregen we ons paspoort terug en moesten we doorlopen naar een ander lokaal waar de visa werd geregeld. Na een vingerscan en een webcam foto mochten we toch het land  binnen. Suostei (hallo) Cambodja.

Na een noedelsoep als lunch en afscheid nemen van Harry werden we voorgesteld aan onze nieuwe reisleider genaamd: Gijs. Gijs is een kale Belg die 12 jaar geleden in Cambodja kwam wonen. Hij is alleen reisleider en geen gids. Daar huurt hij iemand voor in. Na de lunch moesten we nog 3.5 uur naar Phnom Penh rijden. Dit duurde vrij lang aangezien niet alle wegen geasfalteerd zijn.

Gedurende de rit zagen we al dat Cambodja veel armer is dan Vietnam. In Vietnam zijn een hoop dingen nog niet goed ontwikkeld, maar hier lopen ze nog verder achter. En dan voornamelijk qua huizen en levensonderhoud. Al schijnt er volgens Gijs al een hoop verandert te zijn in de afgelopen 10 jaar.

Rond 5 uur waren we in het hotel. En na een korte duik in het zwembad waagde wij ons de straat op. Ook hier een chaotische toestand in het verkeer. We wilden gaan eten bij een Mexicaans restaurant, maar wat bleek daar zat Gijs ook met een aantal vrienden (Belgen) en zijn vriendin uit Cambodja. Hij was namelijk jarig vandaag dus we konden meteen aanschuiven voor een drankje en taartje. Hartstikke gezellig en direct veel geleerd van Cambodja.

Schrikbarend is toch wel de armoede. Kinderen die je aanraken en bedelen om geld. 'S Avonds zagen we ouders met kinderen op een kartonne doos op de grond slapen met hoogstens een keedjr over zich heen. Lastige situaties waar we ons best vervelend over voelen. Besloten om maar wat snoepjes/koekjes/appels te kopen en die uit te delen. Daaraan hebben ze meer dan aan geld. Jongens van 8 jaar zagen we namelijk al lijm snuiven.....

Positieve kant is opnieuw de zachtaardigheid van de mensen. Zo kreeg ik van Gijs zijn vriendin die een klein beetje Nederlands sprak een haarband die ze notabene zelf droeg die avond. Verder leerde we ook dat we de inwoners van Cambodja geen Cambodjanen moeten noemen, maar Khmer. Ze voelen zich anders echt beledigd. Hun land heet Cambodja, maar de inwoners heten Khmer. Genoemd naar de grootste bevolkingsgroep woonachtig in Cambodja.

Morgen gaan we een zware dag tegemoet met de Killing Fields dus vanavond maar vroeg naar bed.