Drie dagen in de jungle
16 oktober 2016 - Batang Ai Dam, Maleisië
Dag 1:
Een flinke uitdaging staat ons te wachten vandaag en dan voornamelijk voor Juul die zo van kamperen houdt.... twee nachten in de jungle doorbrengen is even wat anders dan het Hilton.
Vanochtend om 08.00 uur hadden we onze koffers afgegeven bij de receptie. Die krijgen we over drie dagen terug. Ruim een kwartier te laat (wat hier blijkbaar heel normaal is) arriveerde de gids met bus. In de bus zaten al twee mannen van rond de 60. Die mannen hadden wij gisteravond ook in het restaurant gezien. De één is een Nederlander die in Boston woont en professor is aan de Harvard University en de ander is in Nieuw Zeeland geboren, heeft in Nederland gestudeerd en woont in Aruba. Erg technisch allemaal maar ze zijn allebei oogarts en hadden samen in Groningen gestudeerd. Wij dachten in eerste intantie dat het een koppel was.
Afijn de rit kon beginnen. De gids 'meneer Lemon' vertelde al dat de wegen nogal hobbelig zullen worden. Daar had hij geen woord over gelogen! We bonkte over het asfalt voor mijn idee en de ogen dicht doen was erg lastig doordat je overal heen werd geslingerd. Toch wel jammer op een rit van 5.5 uur dus het gevolg is een zere nek. Na 2 uur rijden stopte we in het dorpje Sarian bij een lokale markt. De gids moest namelijk eten inslaan voor ons diner en ontbijt in de jungle. De markt ziet er hier al een stuk moderner uit dan in Vietnam en Cambodja. Het eten staat in ieder geval op een verhoging en niet op de grond welke ook betegeld is. Op dat moment bevonden we ons op 45 km van de Indonesische grens.
Weer 2 uur later stopte we voor een vroege lunch. Het schijnt dat moslims hier alles met hun handen eten, maar gelukkig kregen wij toch nog wat bestek voor de rijst en kip. Tevens moesten we daar ook frisdrank en alcohol inslaan, want in de jungle zit verder helemaal niks. Wel us er water. Niet uit de fles, maar uit de waterput dat wordt dan tweemaal gekookt en daarna is het voor 90% drinkbaar voor ons. Het smaakt wel wat anders, maar we hebben weinig keus.
Na nog een paar uur rijden kwamen we door elkaar geschut aan bij het Batang Ai meer. Dat is een stuwmeer middenin de jungle van Sarawak. Om aan te komen op de plaats van bestemming moesten we nog 1.5 uur varen. Ik wilde zeggen op een boot, maar het was eigenlijk een kano. Voorin de kano lagen onze tassen en de koelbox met eten. Daar achter stonden 3 plastic stoeltjes zonder poten en een 15pk motor.... het was een prachtige vaartocht, maar wel iets te lang voor zulke stoeltjes. Naar mate we de bestemming naderde werd het water ondieper en de stroming heviger. Op een gegeven moment moesten we de boot verlaten en een klein stukje door de jungle lopen waarna de boot ons weer oppikte. De excursie heet niet voor niks Borneo Adventure. De stuurman moest ook meerdere malen met de stok ingrijpen om nog vooruit te komen. De motor kon niet meer in het water.
Uiteindelijk kwamen we aan bij onze longhouse. Dat is een soort herberg op houten palen. Er is een gezamenlijke woonkamer en een kleine kamer met douche en wc. Dat ziet er nog prima uit. Er is geen wifi en airco electra, maar gelukkig wel een klamboe want de kamer heeft geen glas. Klein punt is alleen dat het licht en de ventilator het maar van 18.00 tot 22.00 uur doen, dan draait de generator namelijk. Daarna moet je wel naar bed, want je ziet niks meer. Toch even wennen zo back to basic, maar hoe leuk is dat allemaal.
Als we de brug van het longhouse oversteken komen we in het dorp van de Iban terecht. Dat is een bevolkingsgroep in Maleisië die heel primitief leven. Ook daar is alles van hout en alle huizen zijn open. Het flesje deet komt hier goed van pas! Na het diner wat prima was klaargemaakt door de gids en wat mensen uit het dorp mochten we rijstwijn in hun huizen komen drinken. Dat smaakte heel anders dan in Vietnam.
Om hun huizen te betreden moeten de schoenen vooraf worden uitgedaan. Het dorp lijkt net op rijtjeshuizen. Alle huizen zitten naast elkaar onder een groot afdak. Alles staat dus met elkaar in verbinding en alleen een aparte voordeur en een dunne wand scheiden de huizen. Tevens mochten we niet direct doorlopen in de ruimte en halverwege moet je een paar minuten op de grond wachten. In één keer doorlopen brengt namelijk ongeluk....
Behalve de dokter en professor bestaat de groep ook uit twee Fransen, maar die kunnen amper Engels dus die hebben een Franse gids. Al heeft Juul wel zichzelf netjes voorgesteld, gevraagd hoe het gaat, smakelijk eten gewenst en een goede nachtrust toegewenst en allemaal in het Frans! Het is hier nu 22.00 uur geweest, het licht en de ventilator gaan uit dus tijd om proberen te slapen tussen alle dieren geluiden en onder de klamboe.
Dag 2:
Na een nacht vol met dierengeluiden van onder meer vogels, honden, apen, hanen en andere niet plaatsbare geluiden werden we om 7 uur wakker. Helaas was de klamboe niet helemaal dicht en zijn we een paar schijven rijker. Na het ontbijt wat prima geregeld was en bestond uit brood met jam, ei en een gebakken banaan begon de eerste jungle track.
Daarvoor moesten we met het bootje/kano over gevaren worden en daarna liep het pad direct steil omhoog. De temperatuur was hetzelfde als in Bako een aantal dagen gelegen. Een hoge luchtvochtigheid dus de zweetdruppels vlogen weer overal.
Het was een mooie en avontuurlijke tocht door de jungle. We kregen uitleg over verschillende planten en fruitbomen. Zo schijnen de Iban onrijpe ananas te gebruiken als abortus en hebben ze tal van rubberbomen geplant voor de verkoop van rubberolie. Aangezien de gids ook een Iban is leerde we veel over hun levensstijl en ze zijn blijven hangen in de prehistorie voor ons gevoel. Ze hebben geen stroom en halen hun eten uit de natuur (voornamelijk sappen en balderen van bomen). De mannen gaan dan op 'jacht' met messen die wij in het museum hebben hangen. Ook is er geen netwerkverbinding dus een telefoon of laptop zijn niet aanwezig.
Uiteindelijk eindigde de tocht na twee uur bij de Enseluai waterval. Natuurlijk hadden we ons voorbereid en de bikini en zwembroek al aangetrokken. Een frisse duik was wel welkom. Fris water deed wonderen en daarna konden we via het water naar een eilandje lopen waar de gids en de kapiteinen van de boot (allemaal uit het dorp) gingen barbecuen op bamboe. Het vlees lag ondertussen al voor een langere periode met vliegen en al in de boot en de borden en het bestek werd gewassen in de waterval. Maar al met al smaakte het eten prima en waren de lokale gerechten goed gelukt. De rijst werd in de bamboe gekookt en dat gaf weer een ander smaakje.
Na de lunch werden we per boot terug gebracht naar de longhouse. Helaas hadden we tijdens de tocht en de boottocht geen apen gezien.... na een kort dutje gingen we om 4 uur opnieuw op pad voor een tocht. Dit keer lieten de Fransen verstek gaan die hadden een langere siësta nodig.
Volgens Lemon de gids ging de tocht even steil omhoog en dan weer naar beneden en eindigde we in de rivier. Dat even steil omhoog en naar beneden was te zachtjes uitgedrukt. We liepen direct steil omhoog tussen de bladeren, boomstronken en planten. Het stijgen en dalen werd continu afgewisseld. Dalen was wel een stuk intensiever aangezien het niet alleen steil afliep naar beneden, maar het ook nog glad was en het pad naast de afgrond was niet gemaakt voor grote voeten. Zowel de professor als de arts zijn meerder malen onderuit gegaan en waren snel beneden....
De tocht eindigde inderdaad in de rivier alleen staken we die telkens over. Onze schoenen natuurlijk helemaal vol gelopen met water. Juul bleef nog een keer hangen in de modder en ging bijna onderuit. Wel kwam zijn oranje sok beter naar voren nu het nat was, hij is zo modieus.... Na vijf keer de rivier door te zijn gelopen was onze schoen en sok doorweekt. Hopelijk wil het vanavond wat drogen, maar het stinkt nu al.
Na een korte douche (aangezien er geen warm water is) kwamen we weer bij en konden we gaan eten. Wederom was er goed gekookt door de Iban. Een mooie bron van inkomsten voor hun aangezien het grootste gedeelte van ons geld voor hun is. 's Avonds werd er onder genot van dierengeluiden een film gekeken en boekje gelezen. Morgen verlaten we de jungle om terug te gaan naar het vaste land.
Dag 3:
Na 30 muggen bulten, natte kleding, bezweet haar en bludder schoenen was het vandaag tijd om de jungle voor even achter ons te laten. Dat betekende opnieuw een aardige rit voor de boeg. Inclusief een korte lunch stop zijn we zo'n 6 uur onderweg geweest en kwamen we om half 4 aan bij ons hotel.
Het was een bijzondere ervaring in de jungle. Mede door de levensomstandigheden van de Iban. Wel hadden we wat meer jeugd verwacht vanwege internationaal gezelschap en de 'zware' tocht door de jungle, maar met de verstrooide professor en de oogarts was het ook gezellig.
Na aankomst in het hotel genoten van een warme douche. Wat wel nodig was na de zware inspanningen.
Een flinke uitdaging staat ons te wachten vandaag en dan voornamelijk voor Juul die zo van kamperen houdt.... twee nachten in de jungle doorbrengen is even wat anders dan het Hilton.
Vanochtend om 08.00 uur hadden we onze koffers afgegeven bij de receptie. Die krijgen we over drie dagen terug. Ruim een kwartier te laat (wat hier blijkbaar heel normaal is) arriveerde de gids met bus. In de bus zaten al twee mannen van rond de 60. Die mannen hadden wij gisteravond ook in het restaurant gezien. De één is een Nederlander die in Boston woont en professor is aan de Harvard University en de ander is in Nieuw Zeeland geboren, heeft in Nederland gestudeerd en woont in Aruba. Erg technisch allemaal maar ze zijn allebei oogarts en hadden samen in Groningen gestudeerd. Wij dachten in eerste intantie dat het een koppel was.
Afijn de rit kon beginnen. De gids 'meneer Lemon' vertelde al dat de wegen nogal hobbelig zullen worden. Daar had hij geen woord over gelogen! We bonkte over het asfalt voor mijn idee en de ogen dicht doen was erg lastig doordat je overal heen werd geslingerd. Toch wel jammer op een rit van 5.5 uur dus het gevolg is een zere nek. Na 2 uur rijden stopte we in het dorpje Sarian bij een lokale markt. De gids moest namelijk eten inslaan voor ons diner en ontbijt in de jungle. De markt ziet er hier al een stuk moderner uit dan in Vietnam en Cambodja. Het eten staat in ieder geval op een verhoging en niet op de grond welke ook betegeld is. Op dat moment bevonden we ons op 45 km van de Indonesische grens.
Weer 2 uur later stopte we voor een vroege lunch. Het schijnt dat moslims hier alles met hun handen eten, maar gelukkig kregen wij toch nog wat bestek voor de rijst en kip. Tevens moesten we daar ook frisdrank en alcohol inslaan, want in de jungle zit verder helemaal niks. Wel us er water. Niet uit de fles, maar uit de waterput dat wordt dan tweemaal gekookt en daarna is het voor 90% drinkbaar voor ons. Het smaakt wel wat anders, maar we hebben weinig keus.
Na nog een paar uur rijden kwamen we door elkaar geschut aan bij het Batang Ai meer. Dat is een stuwmeer middenin de jungle van Sarawak. Om aan te komen op de plaats van bestemming moesten we nog 1.5 uur varen. Ik wilde zeggen op een boot, maar het was eigenlijk een kano. Voorin de kano lagen onze tassen en de koelbox met eten. Daar achter stonden 3 plastic stoeltjes zonder poten en een 15pk motor.... het was een prachtige vaartocht, maar wel iets te lang voor zulke stoeltjes. Naar mate we de bestemming naderde werd het water ondieper en de stroming heviger. Op een gegeven moment moesten we de boot verlaten en een klein stukje door de jungle lopen waarna de boot ons weer oppikte. De excursie heet niet voor niks Borneo Adventure. De stuurman moest ook meerdere malen met de stok ingrijpen om nog vooruit te komen. De motor kon niet meer in het water.
Uiteindelijk kwamen we aan bij onze longhouse. Dat is een soort herberg op houten palen. Er is een gezamenlijke woonkamer en een kleine kamer met douche en wc. Dat ziet er nog prima uit. Er is geen wifi en airco electra, maar gelukkig wel een klamboe want de kamer heeft geen glas. Klein punt is alleen dat het licht en de ventilator het maar van 18.00 tot 22.00 uur doen, dan draait de generator namelijk. Daarna moet je wel naar bed, want je ziet niks meer. Toch even wennen zo back to basic, maar hoe leuk is dat allemaal.
Als we de brug van het longhouse oversteken komen we in het dorp van de Iban terecht. Dat is een bevolkingsgroep in Maleisië die heel primitief leven. Ook daar is alles van hout en alle huizen zijn open. Het flesje deet komt hier goed van pas! Na het diner wat prima was klaargemaakt door de gids en wat mensen uit het dorp mochten we rijstwijn in hun huizen komen drinken. Dat smaakte heel anders dan in Vietnam.
Om hun huizen te betreden moeten de schoenen vooraf worden uitgedaan. Het dorp lijkt net op rijtjeshuizen. Alle huizen zitten naast elkaar onder een groot afdak. Alles staat dus met elkaar in verbinding en alleen een aparte voordeur en een dunne wand scheiden de huizen. Tevens mochten we niet direct doorlopen in de ruimte en halverwege moet je een paar minuten op de grond wachten. In één keer doorlopen brengt namelijk ongeluk....
Behalve de dokter en professor bestaat de groep ook uit twee Fransen, maar die kunnen amper Engels dus die hebben een Franse gids. Al heeft Juul wel zichzelf netjes voorgesteld, gevraagd hoe het gaat, smakelijk eten gewenst en een goede nachtrust toegewenst en allemaal in het Frans! Het is hier nu 22.00 uur geweest, het licht en de ventilator gaan uit dus tijd om proberen te slapen tussen alle dieren geluiden en onder de klamboe.
Dag 2:
Na een nacht vol met dierengeluiden van onder meer vogels, honden, apen, hanen en andere niet plaatsbare geluiden werden we om 7 uur wakker. Helaas was de klamboe niet helemaal dicht en zijn we een paar schijven rijker. Na het ontbijt wat prima geregeld was en bestond uit brood met jam, ei en een gebakken banaan begon de eerste jungle track.
Daarvoor moesten we met het bootje/kano over gevaren worden en daarna liep het pad direct steil omhoog. De temperatuur was hetzelfde als in Bako een aantal dagen gelegen. Een hoge luchtvochtigheid dus de zweetdruppels vlogen weer overal.
Het was een mooie en avontuurlijke tocht door de jungle. We kregen uitleg over verschillende planten en fruitbomen. Zo schijnen de Iban onrijpe ananas te gebruiken als abortus en hebben ze tal van rubberbomen geplant voor de verkoop van rubberolie. Aangezien de gids ook een Iban is leerde we veel over hun levensstijl en ze zijn blijven hangen in de prehistorie voor ons gevoel. Ze hebben geen stroom en halen hun eten uit de natuur (voornamelijk sappen en balderen van bomen). De mannen gaan dan op 'jacht' met messen die wij in het museum hebben hangen. Ook is er geen netwerkverbinding dus een telefoon of laptop zijn niet aanwezig.
Uiteindelijk eindigde de tocht na twee uur bij de Enseluai waterval. Natuurlijk hadden we ons voorbereid en de bikini en zwembroek al aangetrokken. Een frisse duik was wel welkom. Fris water deed wonderen en daarna konden we via het water naar een eilandje lopen waar de gids en de kapiteinen van de boot (allemaal uit het dorp) gingen barbecuen op bamboe. Het vlees lag ondertussen al voor een langere periode met vliegen en al in de boot en de borden en het bestek werd gewassen in de waterval. Maar al met al smaakte het eten prima en waren de lokale gerechten goed gelukt. De rijst werd in de bamboe gekookt en dat gaf weer een ander smaakje.
Na de lunch werden we per boot terug gebracht naar de longhouse. Helaas hadden we tijdens de tocht en de boottocht geen apen gezien.... na een kort dutje gingen we om 4 uur opnieuw op pad voor een tocht. Dit keer lieten de Fransen verstek gaan die hadden een langere siësta nodig.
Volgens Lemon de gids ging de tocht even steil omhoog en dan weer naar beneden en eindigde we in de rivier. Dat even steil omhoog en naar beneden was te zachtjes uitgedrukt. We liepen direct steil omhoog tussen de bladeren, boomstronken en planten. Het stijgen en dalen werd continu afgewisseld. Dalen was wel een stuk intensiever aangezien het niet alleen steil afliep naar beneden, maar het ook nog glad was en het pad naast de afgrond was niet gemaakt voor grote voeten. Zowel de professor als de arts zijn meerder malen onderuit gegaan en waren snel beneden....
De tocht eindigde inderdaad in de rivier alleen staken we die telkens over. Onze schoenen natuurlijk helemaal vol gelopen met water. Juul bleef nog een keer hangen in de modder en ging bijna onderuit. Wel kwam zijn oranje sok beter naar voren nu het nat was, hij is zo modieus.... Na vijf keer de rivier door te zijn gelopen was onze schoen en sok doorweekt. Hopelijk wil het vanavond wat drogen, maar het stinkt nu al.
Na een korte douche (aangezien er geen warm water is) kwamen we weer bij en konden we gaan eten. Wederom was er goed gekookt door de Iban. Een mooie bron van inkomsten voor hun aangezien het grootste gedeelte van ons geld voor hun is. 's Avonds werd er onder genot van dierengeluiden een film gekeken en boekje gelezen. Morgen verlaten we de jungle om terug te gaan naar het vaste land.
Dag 3:
Na 30 muggen bulten, natte kleding, bezweet haar en bludder schoenen was het vandaag tijd om de jungle voor even achter ons te laten. Dat betekende opnieuw een aardige rit voor de boeg. Inclusief een korte lunch stop zijn we zo'n 6 uur onderweg geweest en kwamen we om half 4 aan bij ons hotel.
Het was een bijzondere ervaring in de jungle. Mede door de levensomstandigheden van de Iban. Wel hadden we wat meer jeugd verwacht vanwege internationaal gezelschap en de 'zware' tocht door de jungle, maar met de verstrooide professor en de oogarts was het ook gezellig.
Na aankomst in het hotel genoten van een warme douche. Wat wel nodig was na de zware inspanningen.
Ik kon niet precies uit het verhaal opmaken of jullie het nou leuk hebben gevonden of niet ... :-)
Enne, met die jeugd wil het maar niet lukken, hè, deze reis? Nog één kans: Taman Negara; ik ben benieuwd ...