De tocht naar het koude San Cristobal de las Casas

Na zondagmorgen de dag rustig te zijn gestart met een uitgebreid ontbijt in Campeche verlieten we daarna deze stad om naar het zuiden af te zakken. Onze eindbestemming was San Cristobal de las Casas, maar omdat deze rit te lang was voor een dag hadden we een stop in Villahermosa. 

Tijdens de rit naar Villahermosa zagen 
we de temperatuur van een graadje of 33 steeds verder terug zakken tot ongeveer 23 vanwege flinke regenbuien. Eind van de middag kwamen we aan op ons adres in Villahermosa. We zouden blijven slapen bij een Mexicaans gezin. Raphael en Patricia hadden in de achtertuin naast hun eigen huis een hutje staan met bedden en een badkamer. Ons was vooraf verteld dat het een NL/Engels sprekend gezin is. Dat bleek helaas wat tegen te vallen. Raphael sprak 5 woorden NL en 10 woorden Engels en Patricia was nergens te bekennen. Die bleek achteraf bij een tante te zijn. Raphael had voor een heerlijk Mexicaans diner gezorgd en had ondertussen een buurvrouw uitgenodigd die iets meer Engels sprak. Ondanks het lekkere eten werd het daardoor een iets wat geforceerde avond, maar desondanks leuk om mee te maken. De volgende morgen werd ons duidelijk dat Raphael chiropractor is waardoor hij nog snel wat oefeningen kon toepassen op Juul zijn nek. 

Met nog 5.5 uur voor de boeg stond ons een pittig dagje te wachten. De rit ging voornamelijk door de bergen afgewisseld met verschillende dorpjes, met een diversiteit aan huisjes. Kleurig, armoedig, steen en golfplaten het wisselt elkaar af. Meer buiten de stad zie je ook veel fruitverkopers langs de weg. Vooral bananen en ananassen. We rijden zelfs door een straat waar de hele straat echt aan twee kanten kraampjes heeft met ananassen. En ze kosten bijna niets: 3 voor 1 euro. 

Het wegdek was op eerste gedeelte van de rit erg slecht met hobbels, kuilen, drempels en gaten kwam je van alles tegen. De hevige regenbuien hoog in de bergen werken dan ook niet mee. Het volgen van Mexicanen was hierbij erg handig, omdat die precies wisten hoe je de meeste kuilen zo goed als het kon ontwijken en ook nog op tijd voor de Mexicaanse hobbels kon remmen. Uiteindelijk kwamen we na een vermoeide rit eind van de middag aan op bestemming. 

San Cristobal ligt op 2100m hoogte en is het centrum van de Mexicaanse indianencultuur. Het is er dan ook erg druk met Mexicaanse indianen die van alles verkopen maar vooral ponchos, mutsen en sjaals. Die kunnen nodig zijn op deze hoogte. Nu was het met zo'n 18 graden alleen lange broeken en truien weer.

De nachtrust was iets minder goed. Zowel nachts als ochtends werden we opgeschrikt door luide knallen. Na navraag bleek dat het dinsdag Sint Josephs dag was en dior het vuurwerk zouden de boze geesten worden verjaagd. Hadden we daar tenminste geen last meer van.

Ochtends stond een excursie naar twee indianendorpen: San Juan Chamula en Zinacantan op het programma. 
Het plaatsje San Juan Chamula is een autonome stad waarin ze het Maya-geloof combineren met het katholicisme. Ze hebben hun eigen regels en betalen geen belasting. Als je bijvoorbeeld overspel pleegt, wordt je een maand lang in de gevangenis gestopt waarin iedereen je kan zien en als je iemand verkracht of vermoord wordt je ter plekke onthoofd. Dit geldt overigens alleen voor mannen....
De kleding die de bevolking draagt bestaat uit witte of zwarte schapenwollen rokken en voor de mannen een soort bodywarmers. De kleur is afhankelijk van het weer. De outfit van de politie bestaat uit een witte bodywarmer van schapenvacht, rieten hoed, maya schoenen (soort sandalen van leer) en een houten wapenstok wat op een geweer lijkt. 

Op de pleinen wordt veel muziek gemaakt en met de muziek op de achtergrond gaan we de kerk binnen. Deze kerk is als één van de weinig kerken in Mexico 24/7 open, maar je hoeft hier geen kerkbanken of beelden van Jezus te verwachten. De vloer ligt namelijk bezaaid met pijnboomnaalden en kaarsen. Mensen knielen in groepjes voor een bepaalde geest en steken kaarsjes aan in verschillende kleuren. Ze doen een soort genezingsrituelen. Daarnaast drinken zij posh, doen een ritueel met een kip: die wordt levend binnengebracht maar tijdens het ritueel wordt de nek omgedraaid om de pijn/dood weg te nemen. Ze drinken ook Cola, Fanta & Sprite daarvan ga je boeren en drijf je de kwade geesten uit je lichaam. Ook gebruiken ze soms eieren bij het ritueel en dat is voor nieuw leven. Het is echt super bijzonder. De kaarsjes worden overal in de kerk gebrand waardoor je moet zigzaggen tussen de kaarsen, maar er schijnt nog nooit een brand te zijn geweest.

Na dit zeer bijzondere tafereel gingen we met de gids naar het huis van een spiritueel leider. Om een spirituele leider te worden sta je eerst een jaar op een wachtlijst. De bedoeling is dat je daarna een jaar lang onbetaald vrijwilligerswerk in de stad verricht. Zijn kosten bedragen ongeveer 
€ 10.000,- voor een jaar. Het gaat vooral om de eer. De spiritueel leider moet ook om de 20 dagen de bladeren van zijn dak vervangen. Een Maya maand duurt 20 dagen. Behalve de vijfde maand die duurt 5 dagen. Om de praktische reden dat je anders het jaar niet rond krijgt. 

Na dit bezoek gaan we door naar het dorpje Zinacantan. Dit plaatsje leeft vooral van de bloementeelt, waar San Juan Chamula het vooral van agrarische producten moet hebben. Dit zie je ook terug in hun kleding. Rokken en ponchos met bloemen. Ook hier bezoeken wij een kerk van binnen waar de religieuze leiders bijeenkomen om te bidden en veel posh te drinken. Daarna gaan we naar een traditionele indiaanse familie die hun inkomsten vooral haalt uit het weven een bewerken van sjaals, tafelkleden en doeken. Met sommigen zijn ze soms maanden bezig. Ook krijgen we een kijkje in hun huis en hebben ze voor ons lekkere tortilla's gemaakt.

Helaas mochten we geen foto's van de bevolking maken en ook niet binnen in kerken en op andere religieuze plekken. Door de gids werd verteld wanneer wij wel foto's mogen maken. 

Na deze bijzonder indrukwekkende ochtend hebben we de middag gebruikt om San Cristobal te verkennen. We begonnen bij de kerk Iglesia de Guadelupe wat een mooi uitzicht over de stad geeft nadat we volgens Juul 69 of 71 treden beklommen hadden. De kerk zelf is van binnen niet zo mooi en heel kitscherig met een gekleurde lichtslinger, kruisen die horizontaal de kerk in hangen en vreemde beelden van Jezus. 

De mooie gele, oranje en roodachtige kerk St. Christopher schijnt van binnen wel mooi te zijn, maar deze stond helaas in de steigers. 
Na een wandeling door de straten van San Cristobal en over de Mercado de Artesanias de Santo Domingo vol met handgemaakte Maya spullen werd de dag afgesloten met een heerlijke Braziliaanse hamburger die extra smaak kregen door de rode en blauwe broodjes.